مکانیسم توسعه پاک و فرآیند آن

 مقدمه:

پیش­بینی­های صورت گرفته نشان می­دهد که با روند فعلی انتشار گازهای گلخانه­ای، دمای زمین از 1 تا 305 درجه سانتی­گراد تا سال 2100 میلادی افزایش خواهد یافت که معادل افزایش دمای زمین در 10 هزار سال گذشته است. افزایش جمعیت زمین به تغییر کاربری زمین، نابودی جنگل­ها، افزایش فعالیت­های کشاورزی و دامداری، افزایش زایدات جامد و مایع منجر شده است که خود مشکلات زیست محیطی از جمله تغییر آب و هوا را به­دنبال داشته و خواهد داشت.

از طرفی افزایش روز افزون مصرف انرژی­های فسیلی نظیر زغال سنگ، نفت و گاز موجب افزایش انتشار غلظت دی­اکسید­کربن در اتمسفر زمین شده و باعث تغییر تعامل انرژی زمین و اتمسفر شده است.

دی­اکسید­کربن (گازهای گلخانه­ای) بخشی از انرژی ساطع شده از زمین به فضا را جذب و آن را مجدداً به سطح زمین منعکس می­کند. این امر موجب تعادل زمین و اتمسفر می­شود. چنانچه گازهای گلخانه­ای به کلی از بین بروند، دمای زمین حدود 1505 درجه سانتی­گراد سرد می­شود و این به معنی وقوع یک عصر یخبندان دیگر است. از سوی دیگر تجمع بیش از حد گازهای گلخانه­ای موجب جذب بیشتر انرژی ساطع شده از زمین به فضا شده و باعث گرم شدن زمین می­شود. گازهای گلخانه­ای شامل بخار آب، دی­اکسیدکربن، اکسید­نیترو، متان، ازن ­سطحی، کلروفلوروکربن­ها، هیدروفلوروکربن­ها و پرفلوروکربن­ها هستند. بیش از 90 درصد اثر گلخانه­ای ناشی از بخار آب و دی­اکسید­کربن است.

نظریه ی تقسیم کار و ایجاد اشتغال

نویسنده: شارل ریست
مترجم: کریم سنجابی

کنه چنین نوشته بود: «کشاورزی سرچشمه ی تمام ثروت های دولت و همه ی افراد ملت است» (1). اسمیت از همان جمله ی اول کتاب خویش اعلام کرد که این عقیده غلط و بی اساس است و سرچشمه ی حقیقی ثروت هر ملت کار سالانه ی اوست. «کار سالانه ی هر ملت مایه ی اولی و اساسی است که تمام اشیاء مورد حاجت و مفید را برای او تهیه می کند و ملت آنها را به مصرف می رساند و شامل محصول مستقیم کار و تمام چیزهائی است که بوسیله ی آن از خارج خریداری می نماید».
در این جمله ی مشهور که باعث آن همه سوء تفاهمات و تعبیرات شده اسمیت مسلماً نخواسته است اثر و اهمیت نیروهای طبیعت و یا سرمایه را در تولید ثروت منکر شود.

هیچکس بیشتر از او، مگر شاید ژان باتیست سی، به اهمیت مقام سرمایه توجه ندارد (2). چنانکه توضیح خواهیم داد او حتی برای زمین خاصیت تولیدی مخصوصی قائل است، ولی با این عبارت اسمیت خواسته است از همان آغاز کتاب اتلاف نظر خود را با فیزیوکراتها ظاهر سازد. بنابراین، به نظر او در مرحله ی نهائی کار و کوشش آدمیست که هر سال توده ی اشیاء قابل مصرف را برای او تولید می کند، نه قوای طبیعت که بدون هدایت انسان نیروهای عقیم و بی فایده ای بیش نیستند. 

---